رابطه میان رویکردهای تدریس اعضای هیئت علمی و رویکردهای یادگیری دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان

تحقیق حاضر با هدف بررسی رابطه بین رویکردهای تدریس اعضای هیئت علمی و رویکردهای یادگیری دانشجویان انجام گرفته است. روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی بوده، جامعه آماری نیز شامل کلیه اعضای هیئت علمی و دانشجویان دانشگاه سیستان وبلوچستان بود که تعداد 600 نفر به تفکیک 170 نفر عضو هیئت علمی و 430 نفر دانشجو به روش نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم و تصادفی ساده، انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از دو پرسش نامه رویکرد ها و فنون مطالعه دانشجویان بیگز و همکاران (2001) با 32 گویه و پرسش نامه رویکردهای تدریس پراسر و تریگ ول (2007) با 22 گویه در طیف پنج گزینه ای لیکرت، استفاده شده اند. روایی ابزار ها از نوع محتوایی و صوری و پایایی آنها نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب: 78/0 و 84/0 برآوردشد. تحلیل داده ها از طریق محاسبه فراوانی، درصد، میانگین، انحراف استاندارد، آزمون ضریب همبستگی، آزمون  tمستقل و نیز تحلیل واریانس یک طرفه انجام شده اند. یافته های پژوهش حاکی از آن است که شیوه تدریس اکثر اعضای هیئت علمی شیوه تدریس معلم محور بوده و عمده دانشجویان از شیوه یادگیری استراتژیک استفاده می نمایند. پس از این شیوه، شیوه یادگیری عمیق، بیشترین کاربرد را دارد. یافته ها همچنین نشان دادند که بین رویکرد تدریس معلم محور و رویکرد تدریس دانشجومحور و رویکرد یادگیری عمیق دانشجویان، رابطه معنادار وجودندارد همچنین عدم رابطه معنادار بین رویکرد تدریس دانشجومحور و رویکرد یادگیری سطحی دانشجویان نیز دیده شد. در رویکردهای تدریس اعضای هیئت علمی نیز براساس رتبه علمی آنها تفاوت معنی دار مشاهده شد. در رویکرد یادگیری دانشجومحور برحسب دانشکده محل تدریس اعضای هیئت علمی، تفاوت معنی دار مشاهده شد. دانشجویان دختر بیشتر از پسران و همچنین جوان ترها بیشتر از مسن ترها و برخلاف انتظار، دانشجویان دوره کارشناسی بیشتر از کارشناسی ارشد از رویکرد یادگیری استراتژیک و عمیق استفاده می کنند